armaghan

در روش‌ها و اصول تذکر دادن توصیه شده که قصدتون رو از تذکر تعیین کنید.

پایگاه خبری گُلوَنی، بهاره حاصلیان: حتما براتون خیلی پیش اومده که اتفاقاتی دور و برتون رخ داده، یا رفتارهایی از دیگران سر زده که لازم بوده بهشون «تذکر» بدید.

مثلاً همکارتون یه آدم پرجنب و جوشه و در محیط کار با سر و صداهای اضافی مرتب حواستون رو پرت می‌کنه. یا مدت‌ها در صفی ایستادید و یک آقایی یا خانمی بدون توجه به حقوق دیگران میره جلوی صف می‌ایسته.

یا همسایه‌تون زباله‌هاشو خوب بسته‌بندی نکنه و توی راهرو و آسانسور قشنگ بتونید از روی رد شیرابه‌ی زباله‌اش، ردیابیش کنید که کجاها رفته.

تازه نه اینکه یه روز دو روز اتفاقی. کار هر روزش باشه. یا…. یا مثلاً از همه بدتر یه مواقعی ببینید یکی از شهروندان شلنگ آب رو گرفته و داره ماشینش رو می‌شوره.

یعنی مواجه شدن با این صحنه‌ها هیچ چاره‌ای برای آدم نمی‌ذاره جز تذکر دادن. در بین این همه موارد تذکر لازم،‌حتماً براتون پیش اومده که بعد از تذکر دادن، کلاً پشیمون شدید که چرا اینکارو کردید.

چون یا فرد تذکر گیرنده ناراحت شده و جوابتون رو خیلی دندان‌شکنانه داده. یا اصلاً تذکر شما تغییری در رفتار فرد ایجاد نکرده. که انوقت همه‌اش به این فکر می‌کنید که اگر من آب در هاون کوبیده بودم تا الان سفت می‌شد. چرا تذکرم در ایشون اثر نکرد؟

شیوه صحیح تذکر
خب دلیل اصلی اینکه تذکر اثر‌گذار نیست یا دیگران از تذکر ما ناراحت می‌شن، به این مربوط می‌شه که ما خوب بلد نیستیم تذکر بدیم. تذکر هم آداب و رسوم خودش رو داره.

در روش‌ها و اصول تذکر دادن توصیه شده که قصدتون رو از تذکر تعیین کنید. اگر به دنبال بهبود شرایط هستید پس باید از کلمات خوب و مثبت استفاده کنید.

مثل مبصرا تذکر ندید. لحن مهربونی داشته‌باشید. طبیعیه وقتی شما با گارد ستیز می‌رید جلو، خب طرف هم گارد تدافعی می‌گیره.

یه شرط دیگه اینه که فاصله‌تون رو به کسی که دارید تذکر می‌دید تنظیم کنید. نه خیلی دور باشید نه خیلی نزدیک. وقتی دورید و می‌خواین تذکر بدید، مجبورید تن صداتون رو بالا ببرید بعد طرف فکر می‌کنه دعوا دارید.

خب اونم جوابی می‌ده که تو دعواها مرسومه داده بشه. یعنی جوری  تذکر بدید که ایجاد سوتفاهم نشه. خیلی نزدیک شدن هم، خب افراد حریم خصوصی دارند.

خلاصه کلام در تذکر دادن سعی کنید روش دیپلماتیک در پیش بگیرید. هدف سازندگی داشته‌باشید نه خدای ناکرده تحقیر یا شرمنده کردن دیگران.

فجر صادق

با یاد فجر صادق محراب و منبرت

تابیده بر نگاه جهان، نور باورت

گل، در جوار خانه ی تو خیمه می زند

تا پر کند مشام دل از عطر مجمرت

ای پیر لحظه های حقیقت فروز دل

رندان دهر، تشنه ی دُردی ز ساغرت

عشق و خرد که آینه داران هستی اند؟!

گردیده اند، محو تماشای منبرت

مدیون زخمه های تو گردیده از ازل

دستی که شد موافق دست هنرورت

فقه و اصول و فلسفه، جز نقطه ای نبود

گر، می گشود حوصله، اوراق دفترت ؟!

جاری ترین زلال ازل تا ابد ، تویی

نامیده کردگار جهان، چون که جعفرت(ع) 

                  *    *    *
ماییم و داغ حسرت عمری سفر، که چشم -

آید کنار تربت پاک و معطرت

ماییم و زخم غربت آنی نگاه گرم

تا جان فدا کنیم ، ز غیرت ، برابرت

ما را، بگیر دست، که “از پا فتاده ایم”

مولا، به حق تربت پنهان مادرت  !

 ***
سیدعلی اصغرموسوی            

قم 1374

تا نام تو برده می‏ شود، چراغ‏های صلوات، در جان لحظه ‏ها فروزان می‏ شوند. تا فضیلتی از تو گفته می‏ شود، دل‏ها از بوی گل محمدی زنده می‏ شوند. یاد نویدبخش تو، درب‏های صبح را به رویِ ما می‏ گشاید. قرآن تو، نزدیک‏ترین راه رهایی است و نهج‏ الفصاحه ‏ات، پاک‏ترین مبحث بندگی.

قرآن، معجزه ‏ای است که از دست‏های روشن تو به ما رسید و مرهمی شد بر داغ ‏های همه روزه بشریت.

نهج ‏الفصاحه، سرزمین پهناور دوستی است، زمزمه های بهاری گنجشکان بر درخت است که روبه‏ روی لحظات خستگی انسان، قد می‏کشد.

دنیا، شاداب و جوان می ماند؛ اگر سطری از اندرزهای تو را به کار بندد؛ همچنان‏که منبر و مسجد و مأذنه از ذکر و نام تو فعال مانده ‏اند.

تو را نشناختیم

یا رسول اللّه‏ (ص) ، تو را نشناخته‏ ایم و فقط می‏دانیم که نامت بر همه کائنات ترجیح دارد. چگونه می‏توان شعاع دایره خوبی‏ هایت را ترسیم کرد؟ «مدینه» با آن عظمتش، هیچ‏گاه ادعا نمی‏کند که تو را شناخته است.

چگونه در خیال خام دنیا، رفتاری برای هم اعصار می‏ گنجید؟

یا نبی اللّه‏ (ص) ! مگر می‏توان بر سنت شریف تو بوسه نزد؛ حال آنکه پاسخ‏گوی تمام نیازهای روز است؟! این درست که تو را نشناخته ‏ایم، اما همه هستی ما از احترام به نامت می‏گوید که بیت بیت، قصیده ‏های روشن در دل‏ها می‏کاری و نور می‏پاشی در چشم‏ های خاک. (محمدکاظم بدرالدین)

«بسمه تعالی

اولین شرط لازم برای پاسداری از اسلام، اعتقاد داشتن به امام حسین(ع) است. هیچ کس نمی تواند پاسداری از اسلام کند در حالی که ایمان و یقین به اباعبدالله الحسین(ع) نداشته باشد. اگر امروز ما در صحنه های پیکار می رزمیم و اگر امروز ما پاسدار انقلابمان هستیم و اگر امروز پاسدار خون شهدا هستیم و اگر مشیت الهی بر این قرار گرفته که به دست شما رزمندگان و ملت ایران، اسلام در جهان پیاده شود و زمینه ظهور حضرت امام زمان(عج) فراهم گردد، به واسطه عشق، علاقه و محبت به امام حسین(ع) است. من تکلیف می کنم شما «رزمندگان» را به وظیفه عمل کردن و حسین وار زندگی کردن.

سالروز ازدواج حضرت محمد و حضرت خدیجه دهم ربیع الاول چه روزی است

درباره ازدواج حضرت محمد و خدیجه کبری

ماجرا از مهمانی در خانه خدیجه (س) آغاز شد. روزی خدیجه (س) در خانه خود مجلسی تشکیل داده بود و از عالمان یهودی دعوت کرده بود تا برایش صحبت کنند. در اواسط جلسه جوانی خوش سیما از مقابل خانه خدیجه (س) گذشت. دانشمند یهودی از خدیجه (س) خواست که او را به مجلس دعوت کند. پس از پایان مجلس و در هنگام خداحافظی در حالی که شعف از صورت آن عالم یهودی مشهود بود، رو به خدیجه کرد و گفت: «آن چه من در کتاب های آسمانی گذشته خوانده ام، نشان می دهد که او پیامبر آخرالزمان است. خوشا به سعادت بانویی که چنین جوانی شوهرش باشد که در این صورت به شرافت، عزت و شکوه دنیا و آخرت نایل آمده است.». (مناقب ابن شهر آشوب، ج 1، ص 41؛ سید هاشم رسولی محلاتی، درسهایی از تاریخ تحلیلی اسلام (جلد 2)، ص17)

خدیجه با پیامبر(ص) در جد چهارم از طرف پدر و در جد هشتم از طرف مادر متحد بودند، به همین دلیل گاهی همدیگر را پسر عمو، دختر عمو می خواندند.

هم خدیجه (س) تاجر بود، هم محمد(ص). تقدیر الهی به گونه ای رقم خورد که اسباب همکاری میان خدیجه (س) و محمد (ص) فراهم شد. از برخوردهای نخست، مهربانی و ایمانی الهی در رفتار محمد (ص) می دید. روح پاک و قلب لطیف این دختر قریشی، پس از سال ها هم کفو خود را پیدا کرده بود. چند بار با این جوان 25 ساله بنی هاشمی مواجه شده بود و دلش دیگر تاب دوری از وی را نداشت.

بانوی قریشی حصار غرورش را شکست و جایگاه و شوکت دنیایی را به خوشبختی ابدی، به آسانی فروخت. تصمیم گرفت که در نخستین مواجهه ، دغدغه ازدواجش با پیامبر(ص) را مطرح کند.

روز سرنوشت ساز زندگی خدیجه (س) فرا رسید. پس از سفر تجاری که پیامبر (ص) سرپرستی آن را به عهده داشتند و برای حضرت خدیجه (س) انجام دادند، فرصت ملاقات فراهم شد. خدیجه با حفظ حیا مقابل پیامبر (ص) آمد و گفت: «ای عموزاده من بر اثر خویشی که میان من و تو برقرار است و عظمت و عزتی که در میان قوم خود داری و امانت و حسن خلقت که شهره همه اهل مکه است، مایلم که با تو ازدواج کنم.» (سید هاشم رسولی محلاتی، درسهایی از تاریخ تحلیلی اسلام (جلد 2)، ص19-24)

پیامبر(ص) در پاسخ گفت که این موضوع را با نزدیکان و بزرگانش در میان می گذارد.

با موافقت عموی پیامبر (ص) مجلس خواستگاری برگزار شد. در مجلس خواستگاری، ابوطالب عموی پیامبر(ص) به بیان ویژگی های پیامبر (ص) پرداخت. نقاط مشترک و هم کفوی خدیجه (س) و پیامبر (ص) موجب ازدواج این دو شد.

در وصف پیامبر خاتم (ص) همین بس که وی برترین انسان ها روی زمین بود، اما در خصوص خدیجه روایتی از عایشه گویای عظمت این همسر پیامبر (ص) است.

عایشه می گوید: کمتر اتفاق می افتاد که پیامبر (ص) از خانه بیرون رود و خدیجه را به خیر و خوبی یاد نکند، چندان که یک روز آتش حسد من مشتعل شد و گفتم: یا رسول الله، تا کی خدیجه را یاد می کنی؟ او پیرزنی بیش نبوده (!) خداوند بهتر از او را به تو مرحمت کرد. پیامبر (ص) از سخن من غضبناک شدند و فرمودند: نه؛ به خدا قسم بهتر از خدیجه(س) نصیب من نشده. او به من ایمان آورد، هنگامی که مردم کافر بودند، و تصدیق نبوت من نمود در وقتی که مردم مرا تکذیب می کردند، و اموال خود را در اختیار من گذارد، در وقتی که مردم مرا از خود دور می کردند. خداوند متعال از خدیجه به من فرزندانی روزی کرد، در حالی که تو را عقیم قرار داد. (ریاحین الشریعه: ج 2 ص 202، 207، 211).