armaghan

 

ولادت حضرت زهرا (س) و روز مادران عزيز مبارك

 

تو دلربايي بي رقيبه
ارادتمندانش عجيبه
ايروني ها اينو مي دونن
كي گفته كه مادر غريبه
****
بيا بانو و مثل سابقم كن
براي خادمي ات لايقم كن
شفاعت كن كه قلبم پاك گردد
و همچون شيعه هايت عاشقم كن
***
رسول عشق را گشتی تو مادر
ولیّ عشق را گشتی تو همسر
دو سبط عشق را گشتی تو رهبر
زلال عشق را گشتی تو کوثر
****
بر عالمیان رحمت رحمان زهراست
در هر دو جهان سرور نسوان زهراست
نوری که دهد شاخه ی طوبی از اوست
کوثر که خدا گفته به قران زهراست

زندگي

 

زندگي همچون بادكنكي است در دستان كودكي كه هميشه

ترس از تركيدن آن لذت داشتن آن را از بين مي برد

 

هرگاه از دست کسی خشمگین و یا ناراحت شدید

این قوانین فردی شماست که ناراحتتان کرده است

نه رفتار طرف مقابل . . .

روزي مرد جواني در ميانه‌ي شهري ايستاد و ادعا کرد زيباترين قلب دنيا را دارد. جمعيت زيادي دور او را گرفته و به قلب سالم و بدون خدشه‌ي او نگاه مي‌کردند و همه تصديق مي‌کردند که قلب او به راستي زيباترين و بي‌نقص ترين قلبي است که تاکنون ديده اند.
مرد جوان در کمال افتخار و با صدايي بلندتر از جمعيت به تعريف از قلب خود مي‌پرداخت که ناگهان پيرمردي جلوتر از جمعيت آمده خطاب به مرد جوان گفت: «اما قلب تو به زيبايي قلب من نيست.» سکوتي برقرار شد و مرد جوان به همراه جمعيت به قلب پيرمرد نگاه کردند، قلب او با قدرت تمام مي‌تپيد اما پر از زخم بود.

...

قسمت هايي از قلب او برداشته شده و تکه‌هايي جايگزين آن شده بود اما آنها به درستي جاهاي خالي را پر نکرده بودند و گوشه‌هايي دندانه دندانه در قلب او ديده مي‌شد. در بعضي نقاط قلب پيرمرد شيارهاي عميقي وجود داشت که هيچ تکه‌اي آنها را پرنکرده بود.
مردم با نگاهي خيره به او مي‌نگريستند و با خود فکر مي‌کردند که اين پيرمرد چطور ادعا
مي‌کند، قلب زيباتري دارد.
مرد جوان به قلب پيرمرد اشاره کرده خنديد و گفت: «سر شوخي داري؟ قلبت را با قلب من مقايسه کن! قلب تو تنها مشتي زخم و خراش و بريدگي است» پيرمرد گفت: «درست است، قلب تو سالم به نظر مي‌رسد. اما من هرگز قلبم را با قلب تو عوض نخواهم کرد… تو نخواهي دانست که هر زخمي يادگار مهر کسي است که من بخشي از قلبم را جدا کرده‌ام و به او بخشيده‌ام، گاهي او هم بخشي از قلب خود را به من داده است که به جاي آن تکه‌ي بخشيده شده، قرار داده‌ام. اما چون اين دو عين هم نبوده‌اند، گوشه‌هايي دندانه دندانه بر قلبم دارم، آنها برايم بسيار عزيزند، چرا که يادآور عشقي زيبا هستند. بعضي وقت ها بخشي از قلبم را به کساني بخشيده‌ام اما آنها چيزي از قلب خود به من نداده‌اند! اينها همين شيارهاي عميق هستند. گرچه دردآورند اما باز يادآور يک دلدادگي اند و من همه در اين اميدم که آنها روزي بازگردند و اين شيارهاي عميق را با قطعه اي که من در انتظارش بوده‌ام، پر کنند. پس حال مي‌بيني که زيبايي واقعي چيست…!» مرد جوان چند لحظه بي هيچ سخني او را نظاره کرد، در حاليکه اشک از گونه‌هايش سرازير بود، سمت پيرمرد رفته از قلب جوان و سالم خود قطعه‌اي بيرون آورد و با دستاني لرزان، به پيرمرد تقديم کرد. پيرمرد آنرا گرفت و در قلبش جاي داد و او نيز بخشي از قلب پير و زخمي خود را در جاي زخم قلب مرد جوان قرار داد، مرد جوان به قلبش نگريست، سالم نبود، اما او و جمعيت همگي اذعان داشتند که از هميشه زيباتر بود.
 

 

 

مژده ای دل که مسیحا نفسی می‏آید که ز انفاس خوشش بوی کسی می‏آید
ز غم هجر مکن ناله و فریاد که من زده‏ام فالی و فریاد رسی می‏آید
از آتش وادی ایمن نه من خرم و بس موسی آنجا بامید قبسی می‏آید
هیچکس نیست که در کوی تواش کاری نیست هر کسی آنجا بطریق هوسی می‏آید
کس ندانست که منزلگه معشوق کجاست اینقدر هست که بانگ جرسی می‏آید
جرعه‏ای ده که به میخانه ارباب کرم هر حریفی ز پی ملتمسی می‏آید
دوست را گر سر پرسیدن بیمار غمست گو بران خوش که هنوزش نفسی می‏آید
خبر بلبل این باغ بپرسید که من ناله‏ای می‏شنوم کز قفسی می‏آید
یار دارد سر صید دل حافظ یاران شاهبازی به شکار مگسی می‏آید

...

***************

بیا که رایت منصور پادشاه رسید نوید فتح و بشارت به مهر و ماه رسید
جمال بخت ز روی ظفر نقاب انداخت کمال عدل به فریاد داد خواه رسید
سپهر دور خوش اکنون زند که ماه آمد جهان به کام اکنون رسد که شاه رسید
ز قاطعان طریق این زمان شوند ایمن قوافل دل و دانش که مرد راه رسید
عزیز مصر بر غم برادران غیور ز قعر چاه بر آمد باوج ماه رسید
کجاست صوفی دجال چشم ملحد شکل بگو بسوز که مهدی دین پناه رسید
صبا بگو که چها بر سرم در این غم عشق ز آتش دل سوزان و برق آه رسید
ز شوق روی تو جانا بر این اسیر فراق همان رسید کز آتش به برگ کاه رسید
مرو بخواب که حافظ ببارگاه قبول ز ورد نیم شب و درس صبحگاه رسید

********************

یکی به سکه صاحب عیار ما نرسد
به حسن خلق و وفا کس به یار ما نرسد تو را در این سخن انکار کار ما نرسد
اگر چه حسن فروشان به جلوه آمده‏اند کسی به حسن و ملاحت‏به یار ما نرسد
بحق صحبت دیرین که هیچ محرم راز بیار یک جهت‏حق گذار ما نرسد
هزار نقد به بازار کائنات آرند یکی به سکه صاحب عیار ما نرسد
دریغ قافله عمر کانچنان رفتند که گردشان به هوای دیار ما نرسد
هزار نقش برآید ز کلک صنع و یکی به دلپذیری نقش نگار ما نرسد
دلا ز طعن حسودان برنج و ایمن باش که بد به خاطر امیدوار ما نرسد
چنان بزی که اگر خاک ره شوی کس را غبار خاطری از رهگذار ما نرسد
بسوخت (حافظ) و ترسم که شرح قصه او به سمع پادشه کامکار ما نرسد